Անարդարությունը՝ մեր ներքին թշնամին

Հայրենիքը բոլորինս է, սահմանին կանգնած զինվորը, զոհաբերելով իր կյանքը կամ վտանգելով այն, պաշտպանում է բոլորիս սահմանը, յուրաքանչյուրիս անվտանգությունը, մի կտոր հացի կարոտ քյասիբի ու լկտիացած և իրականությունը կորցրած օլիգարխի, պետության կողմից անտեսված քաղաքացու ու պետության շալակն ելած պաշտոնյայի երջանկության, խաղաղ ապրելու իրավունքը:
Մեր բանակը մոտ է կանգնած հասարակությանը, որովհետև կառուցվածքով հենց այդ հասարակության հայելին է, այն հասարակության, որը զինվոր է տալիս բանակին, այն մարդկանց, ովքեր հայրենիքի հետ առերեսվում են ամեն օր, ամեն ժամ՝ բանակի ու հայրենիքի մասին «էլիտար» կենացները թողնելով դիմազուրկ «մեծապատիվներին», որոնց համար Ղարաբաղն ու պատերազմը սոսկ քողածածկույթ են, որի հետևում թաքնվում են մեծ ու փոքր ապօրինություններ, չկշտացող ախորժակ, հարստանալու անհագ ու անսպառ ցանկություն:
Իհարկե, բանակում շատ բան է փոխվել, շատ բան օրինակելի ու գովելի է դարձել, զորակոչերն այլևս սկանդալով կամ տգեղ այլ երևույթներով չեն ուղեկցվում, բայց, միևնույն է, բանակը մնում է ժողովրդինը, այն հասարակ ժողովրդինը, որի զավակները սահմանում կանգնած են՝ շոգին ու բքին, սիրած աղջկան կարոտը կամ հայրենիքի կանչը սրտում ամբարած: Մյուս կողմից լավ է, որ «էլիտար» բարքերը բանակ չեն մտնում, որովհետև ավելի լավ է մեր զինված ուժերը հեռու մնան անարդարության էն ցեցից, որ ուտում է մեր հասարակությանը, ավելի լավ է զորմասերում տիրի հավասարության մաքրությունը, իրար հասնելու ու թիկունք լինելու մղումը, էն վեհությունը, որ բնորոշ է մարդկային ջինջ ու պարզ հոգուն:
Մեր երևացող թշնամին ադրբեջանցին է, ով կրակում է, նենգաբար սպանում, ստորաբար սողում, բայց կա մի անտեսանելի, դաժան, ավելի վատանգավոր թշնամի՝ դա այն է, ինչ կատարավում է բանակի թիկունքում: Դա անարդարությունն է, ֆեոդալների ու ճորտերի բաժանվող մեր հասարակությունն է, զոռբաների ծաղկումն ու արժանապատիվ քաղաքացու անկումն է:
Երեկ երկու հայորդու հանձնեցինք հողին, երկուսին էլ կհանձնեք օրերս: Ու էս արանքում՝ պաշտոն ու փող ունեցողներն անհաղորդ են ու «յուղոտ գործի» են տեղավորում իրենց բալեքին, որոնց «արյունը», անշուշտ, «կապույտ» է, ու որոնց պատկերացրած Հայաստանը ֆլեշմոբի պես մի բան է՝ ինչպես Սերժ Սարգսյանը կասեր: Սա է Հայաստանը, ու վերջ: Սա է հոգևոր ու բարոյական միասնականությունը կորցնող Հայաստնը, ու վե՛րջ:
Սուրեն ՍՈՒՐԵՆՅԱՆՑ

Հեղինակի նյութեր

• Եթե «խաղաղություն» է հաստատված, ապա ինչու է Բաքուն դատում Արցախի ղեկավարությանը
• Դիմակավորված ձերբակալությունները՝ ընդդիմադիր մեդիայի դեմ կիրառվող պետական ճնշման հերթական դրսևորում
• Երբ լռությունը դառնում է մեղսակցություն․ Հայաստանի չասված պատասխանը Բայրամովին
• ՀԷՑ-ի շուրջ քաղաքական արկածախնդրությունը. վերջին արար
• «Խաղաղություն»՝ Ադրբեջանի պայմաններով. Փաշինյանն ընդունել է Բաքվի նոր պահանջը
• Փաշինյանը Վեհափառի հարցը պատրաստվում է «լուծել» ճնշման միջոցով
• Ալիևի օրակարգը՝ Երևանի կատարմամբ
• Ալիևը փոխեց Սևանի անունը
• Փաշինյանի նոր գրոհը․ ի՞նչ պետք է անի ընդդիմությունը
• Փաշինյանի «հոգևոր հեղափոխությունը»՝ աշխարհիկ պետության կործանման հետևանքով
• Փաշինյանի ընտրական շանտաժը
• Հովհաննավանքը դարձել է հակաեկեղեցական որջ
• ՔՊ-ի ինքնախոստովանությունը․ պետությունը ղեկավարել են «պահի տակ»
• Ապաշրջափակման ռուսական տարբերա՞կ․ Բաքվի «կառուցողականությունը»՝ Դուշանբեից հետո
• Գաղտնալսումների «ժողովրդավարություն»․ երբ պետությունը վերածվում է կոմպրոմատի գործարանի
• Քաղաքական հրահանգով արդարադատություն չի լինում. կարևոր բացահայտում
• Փաշինյանի հայտարարությունները՝ Սահմանադրության բացահայտ խախտում
• Ալիևի «խաղաղարար» ժեստը կամ ճնշման նոր ձև
• Փաշինյանի «հոգևոր հավաքի» օրը նշանակված է
• Ինքնախոստովանություն, որ բացահայտում է պետական քաղաքականության վտանգավոր ձախողումը

Մեկնաբանություններ